ساعت فلش

دیشب یه پشه نیشم زد...

پاشدم دنبالش کردمو بالاخره گوشه اتاق خفتش کردم..

اومدم بکشمش که یهو گفت:"بابا...!؟"

راست میگفت من باباش بودم....

خون من تورگ هاش بود!!

تا صبح توی بغل هم گریه کردیم...!

برگی از رمان یک لر

رفاقت برای تازه به دوران رسیده ها تفریحی بیش نیست...

اما برای دوستان واقعی که رفاقت را میفهمند...

زندگیست!

اگه توی راه رودخونه هیچ سنگی نبود تا راهش رو سد کنه و براش مشکل ایجاد کنه...

صدای رودخونه هیچوقت اینقدر زیبا نمیشد....

درست مثل زندگیه ما آدمها....

یه لحظه فکر کنین...

اگه پاییز نمی اومد تا جون طبیعت روبگیره،اونوخ...

به نظرتون بازم میتونستیم بگیم بهار زندگیه دوباره ی طبیعته؟...

این وب مال یکی از دوستامه دوس داشتین  سر بزنین بدک نیست:

www.pari77.blogsky.com

حواسمون باشه دل ادما شیشه نیست که روی اون ..ها..کنیم بعد با انگشت قلب بکشیم

بعدوایسیم اب شدنشو تماشا کنیم!!!!!

روشیشه نازک دل ادما اگه قلبی کشیدی باید مردونه  پاش وایستی...

ساده که باشی همه چیز خوب میشود... خودت... غمت... مشکلت... غصه ات...

دیگر دیدن دختران گلفروش صحنه ای همیشگی شده... فرقی شاید نکند پسر یا دختر بودنشان، اما نمی دانم چرا دیدن دخترانی از این دست بیشتر تکانم می دهد.

در طول روز اغلب خلوتی نمی یابم، مگر در حین رفت و آمد در شهر و وقت گذرانی پشت ترافیک اینجا همان جایی است که این دخترکان را می بینم... همگی شبیه به هم اند نگاه همه شان شبیه هم است...خواسته شان هم عین هم.

اینها شاید تنها آدمیانی باشند که از داشتن گل در کنار خود و همراه خود مسرور نیستند. عین باری می بینند گلها را که خلاصی هرچه زودتر از آن برایشان شیرین است!

من و تو هم در نظر او یکی هستیم گاه به چشم فرشتگانی که تنها با خرید چند گل از او، اندکی امیدش می بخشیم گاه هم به چشم دیوهایی که برای خرید چند گل باید منت مان را بکشد!

و تحمل کند سر تکان دادن های گاه با عصبانیت مان را...

می بینی؟ او انسان است، تو نیز. یکی گل را مثل عشق می داند، دیگری فقط باری سنگین... یکی با تفاوت گلها سرخوش است، دیگری فرقی نمی کنند گلها برایش . هر دو هم پیش روی تو اند.

میگویند ساکنان دریا پس از مدتی صدای دریا را نمی شنوند. و این عادت و فراموش شدن صدای آرامش بخش دریا را تعمیم بده به عادتهای زندگی شاید وقتی که هر روز گل ها را ببینی و ببویی ... بعد از مدتی همه چیز عادی و روزمره شود آن قدر عادی که شاید اصلا یادت برود یک روزی عاشق بوده ای!

همیشه رابطه چاره نیست گاهی باید به فاصله مهلت دا .فاصله گاهی اشتیاق می آورد ...عشق می آفریند آدم ها وقتی عاشق می شوند مهربان تر از همیشه اند پروانه ها را دوست دارند. گل ها ، درختان ، شکوفه ها ...برف ...باران...

آدم ها عاشق که می شوند با همه چیز مهربان می شوند حتی کلاغ هایی را که از سر بی خیالی روی بام ها می نشینند. عاشق که می شوند هم مرغ عشق را دوست دارند هم گربه های بدجنس را هم شب سیاه را دوست دارند و هم روزهای آفتابی را...

وقتی باران می آید اخم هایشان توی هم نمی رود زیر باران راه می روند ...اشک می ریزند ...شعر می خوانند...

حتی عاشق خیابان های خلوت و طولانی می شوند...

عاشق برگ های خزان زده ...عاشق شاخه های درختان پیر ..نیمکت های خالی ...فنجان های جفت قهوه . دیوان حافظ ...فال ...و تردید میان رسیدن و نرسیدن...

قطره های اشکی که توی خلوت می چکد روی دفتر خاطراتشان. روی عکسی که لبخند می زند... و شعرهایی که گاه و بیگاه از درون دلی سرشار از رنج و درد زاده می شوند...

آدم ها وقتی که عاشق می شوند با همه ی دنیا مهربان می شوند غیر از رقیبی که می خواهند با دست خودشان خفه اش کنند و باز تضادی دیگر!

آدم ها عاشق که می شوند مالک هم می شوند مالک قلبی که فقط باید برای تو بتپد مالک چشمی که فقط باید به تو نگاه کند مالک لبی که فقط به تو بخندد مالک روحی که فقط مال تو باشد.

آدم ها عاشق که می شوند سخت می شود کنارشان ماند و آزاد بود. شاید بهتر باشد دخترک گل فروش هیچوقت عاشق گل ها نشود!

برای دوست داشتن دنبال باران و شقایق نباش، گاهی در انتهای خارهای یک کاکتوس به غنچه ای می رسی که زندگیت را روشن می کند.

در خیالم بت تو کلبه ای از عشق میسازم

دور تا دورش را پنجره میکنم تا نور خور شید وفا

همیشه به درون آن بتابد و آنرا گرم و روشن و دلپذیر کند

در کلبه را با پیچک محبت تزئین میکنم و لا به لایش

گل یادت را با سلیقه میگذارم تا اگر روزی زمانه

ما را از هم جدا کرد آن گل مرا به یادت بیاندازد

از خیالم بیرون می آیم و...

تو اینجایی

تا با هم

خیالم را

به واقعیت

تبدیل کنیم

می گفت که بدشانسی زندگی اش را گرفته... می گفت که همه ی درها به روی او بسته است.